زندگی

پس از من...زندگی‌میگذرد
آرام خاموش‌و‌بی‌صدا
انقدر‌ ارام‌ که ‌وقتی‌ گذشت رفت‌وجز یادش‌چیزی باقی نماند
تازه رفتنش را متوجه میشوی
آدمها هم با روزها می آیند میمانند میگذرند و میروند
آدمها میروند ولی یادهایشان می ماند
زمان میگذرد خیلی سریع سریعتر از هر آنچه که به ذهن آید
روزی خواهد رسید که من هم به انتهای راه میرسم
روزی که دیگر قدرت و‌توان ندارم
روزی که باید بنشینم و به عقب راه نگاه کنم
به گذر ایامی که گذرانده ام و توشه ای که مهیا کرده ام
کاش ای کاش میدانستم
وقتی تارهای سفید موهایم موج بردارند من
کجای این وادی هستم
چه کرده ام؟
چه به دست اورده ام؟
خدایا
پس از من از من
چه به یادها خو اهد ماند!؟